Het verhaal van de kudde

Het begon met een paard genaamd Blacky

Blacky was een zwarte merrie die ik twintig jaar geleden had. Zij was alles voor mij en onvervangbaar. Toen ze overleed wist ik zeker dat ik nooit meer een paard wilde.

Ik werd ouder en vond een andere liefde, mijn man. We verhuisden in 2010 naar Drenthe en het verlangen naar een paard kwam terug. Alsof ik een inhaalslag moest maken, bleef het niet bij één paard. Het was even zoeken naar de paarden die bij mij pasten, maar er ontstond een vaste kudde. Zo’n vier jaar geleden bestond deze uit de paarden: Zorro, Conner, Tamas en later Whisky. Maar zo zou het niet blijven. Dit is het verhaal van hoe de huidige kudde is ontstaan.

Het leiderschap van Zorro en Whisky
Zorro was mijn ‘hoofd’paard. Een lieve, rustige maar onzekere tinkerruin. Hij was niet bijster snel, maar wel bereid om alles voor me te doen. We deden dan ook alles:. prachtige ritten, samen zwemmen, naar Ameland de vierdaagse rijden in het Drents Friese Wold. Zorro was lief in de kudde maar hij was niet stoer. In de kudde van toen, was hij de leider, maar alleen omdat de andere twee paarden, Conner en Tamas, dat van hem vroegen. Omdat ik op zoek was naar wat meer uitdaging, zochten we naar een vierde paard. In Duitsland kwamen we Whisky tegen. Het was een koude, winderige dag in november toen hij rond middernacht bij ons aankwam met het internationale paardenvervoer.

Whisky

En toen bleek dat Whisky de leider was van de kudde, of liever gezegd: Hij was de baas over de andere paarden. Er zit een groot verschil tussen het zijn van een leider en de baas zijn over anderen. Zorro, Conner en Tamas waren als de dood voor hem, echt bang. Hij joeg ze voortdurend de stuipen op het lijf. Eerst dacht ik dat dit gedrag onderdeel was van de kennismaking en dat het uiteindelijk wel minder zou worden. Ik vond het moeilijk, maar ik wilde niet direct ingrijpen. Helaas werd het niet beter, maar juist erger. Op een middag, Tamas was nog maar net één jaar, had Whisky het op hem gemunt.
Whisky bleef achter Tamas aan jagen. Ook als deze hulp zocht van Zorro. Maar Zorro was ook bang voor de nieuwkomer. Geen van de paarden durfde Whisky te confronteren en zijn gedrag werd zo erg dat hij Tamas met zijn tanden vastpakte en meesleurde.

Toen moest ik wel ingrijpen..Ik deelde de paddock op en daarmee ook de kudde. Een gedeelte was voor Whisky en het andere deel van de paddock was voor Tamas en Zorro. De kleine shetlander Conner kon onder de draad door dus hij kon mocht kiezen. Zo was de rust hersteld, maar het voelde niet als de kudde die ik wilde.

Ik had een nieuw paard maar ik was er helemaal niet blij mee. Integendeel, ik voelde me afschuwelijk, verdrietig, boos, teleurgesteld. Waar was ik aan begonnen Hoe moest ik hiermee verder? Ik moest ons toch minstens een kans geven. Ik moest hem een kans geven. Ik had toch zijn ware aard gezien in Duitsland. Of vergiste ik me zo erg? Ik was in gevecht met mijn emoties, met mezelf. En dat kwam naar voren dat ik letterlijk in gevecht was met Whisky. Onze relatie werd slechter en gevaarlijk zelfs toen hij mij aanviel. Dit kon ik niet alleen, ik had hulp nodig. 

Wat is er met Whisky?
Whisky zorgde voor zoveel angst en onrust bij mijn andere paarden. Het is mij duidelijk geworden dat het niet alleen over Whisky ging, maar voor een groot deel bij mijzelf. Dit kon ik niet accepteren. Het deed pijn.  

Wat verlangde ik van Whisky en was dit reëel? Ik kwam erachter dat dit inderdaad niet over Whisky ging, maar over mezelf. Het ging over het oude verdriet van mijn paard Blacky. Whisky moest alles goedmaken wat er in mij nog niet compleet was. Dat is een enorme verwachting van mijn kant en ik legde daarmee onbewust veel druk op dit paard. Opeens begreep ik hem en zag ik dat hij mij vanalles duidelijk probeerde te maken. Dat hij gewoon gezien wilde worden als zichzelf en dat hij zijn best toch deed? Ik voelde het verdriet van Whisky. 

Dat was het keerpunt. Vanaf dat moment werd alles anders. Het ging ongelovelijk snel. We konden ineens alles samen doen. Al na een week reden we samen onze eerste buitenrit. Ik voelde me erg goed bij hem en hij bij mij. Hij had alles in zich wat ik zoek in een paard.

Alleen één ding: hij was nog steeds een draak in de kudde. De andere paarden bleven bang voor hem. Ik voelde me schuldig naar mijn kudde. Dit was iets wat ik mijn kudde aandeed. Een jaar lang bleven de paddock en kudde verdeeld. Af en toe probeerden we de paarden bij elkaar te zetten, maar Whisky bleef terroriseren. Het knaagde aan mij en ik nam een radicaal besluit. Ik koos voor mijn kudde, de kudde waar Whisky niét in paste.

Hoe kan je keuzes maken én op je gevoel vertrouwen?

Whisky was mijn lievelingspaard geworden, ik moest mijn gevoel aan de kant zetten en hem gaan verkopen. Voordat hij naar een ander huis zou gaan, wilde ik dat hij lekker in zijn vel zou zitten. Dan had hij de meeste kans om ergens anders een thuis te vinden. Ik wilde niet dat hij van adres naar adres ging omdat hij niet begrepen werd. De kans was te groot dat hij zich dan als een agressieve bullebak zou gaan gedragen. Daarom ging hij een maand in training om fysiek en daardoor ook mentaal in balans te komen. Ik bracht Whisky naar het trainingscentrum voor rechtrichten van paarden: Balans en Paard.

Terwijl ik zocht naar een goed thuis voor Whiksy, viel mijn oog op Diego. Op een zonnige woensdag reed ik naar Gouderak. Daar stond Diego. Hij kwam depressief over en dat greep mij aan. Toen ik met dit verhaal thuiskwam, voelde mijn man Ivo het al aankomen. Hij kent mij inmiddels wel, maar hij vroeg zich af waarom Diego erbij moest komen. We hadden toch nog drie andere paarden over als Whisky weg was? Bovendien was Whisky nog niet eens verkocht! Ik kon het niet uitleggen, maar ik voelde heel sterk dat Diego bij ons moest komen. Die zondag haalden we hem op.

Wat is er met Diego?

Toen we bij Diego aankwamen, zag hij er nog slechter uit dan voorheen. Hij had een dik, ontstoken been. Maar ik kon hem niet laten staan. Diego ging niet makkelijk de trailer in, hij had veel last van zijn zere ben. Maar we kregen hem erin en zijn naar huis gereden. We hebben Diego in de lege paddock van Whisky gezet zodat hij kon wennen aan zijn nieuwe plek en omgeving en zich niet teveel hoefde in te spannen met zijn zere been. En toen Whisky in de trailer geladen om hem naar zijn training adres te brengen.

De volgende dag was het been van Diego enorm dik, het leek wel een olifantenbeen. Ik heb meteen de Dierenarts laten komen om het been te behandelen. Naast zijn been, had de dierenarts ook het vermoeden dat Diego een pijnlijke rug had. De prognose was dat dit wel even ging duren. En dat Diego er slechter uit zou gaan zien. De eerste weken met Diego bestonden dus uit verplegen en dokteren. Dat was wel goed voor onze band. 

Ik kwam ook in contact gekomen met de verzorgster van Diego. Zij vertelde me dat hij niet de makkelijkste was in de kudde. Ik schrok ervan, had ik nu weer zo'n paard in huis gehaald?
Het ging er op deze manier niet echt op vooruit, ik koos voor veiligheid van de kudde. Liet mijn gevoel me nu in de steek? 

Na een paar dagen ging het beter met het been van Diego. Hij stond nog steeds afgescheiden van de andere paarden door een stroomdraadje.  Zo hadden ze wel al kennis kunnen maken. Het uiteindelijke doel was nog steeds om één kudde te hebben. Ik besloot om ze één voor één  te introduceren. Ik begon bij Tamas, de jongste die onderaan staat in de rangorde. Tamas is heel vredelievend en harmonieus. Hij wil geen conflicten en laat direct weten dat er van hem niets te vrezen valt. Die kennismaking ging gelukkig goed. De volgende dag was Conner aan de beurt. Hij is dan wel de kleinste van de groep, maar hij laat het kaas niet van het brood eten. Hij is dan wel de klein, hij voelt zich heel groot. Deze ontmoeting was dan ook moeilijker. Conner liet zich direct zien en sloeg flink van zich af naar Diego. Diego bedacht zich geen moment, draaide zich om en sloeg net zo hard terug. Deze schrok hier best van dat hij zich eerst maar even koest hield. Als laatste ging Zorro erbij. Inmiddels stond hij ook laag in de rangorde. Dit ging eigenlijk heel goed. De paarden voelden zich wel okee bij Diego! Ik was verbaasd, opgelucht en blij. Het was goed zonder Whisky.

Afscheid nemen van Zorro

Goede kennissen van ons hadden interesse in Zorro omdat zij ook de beste vriend van Zorro (Gulliver, een new forest pony die van mijn vriendin Sietske was geweest. We zijn veel op stap geweest met deze twee. Dit was een mooie kans voor Zorro om het heel goed te gaan krijgen en herenigd te worden met zijn beste vriend. Ik had er niet bij stilgestaan dat deze situatie zich zou voordoen. Ik moest weer een keuze maken. Dit keer hoefde ik er niet lang over na te denken. Zorro en ik vulden elkaar niet echt aan qua karakter. Ik was wel verdrietig want ik hield veel van Zorro, maar juist door die liefde kon ik dit doen. Zorro staat nu op een prachtige plek en is helemaal gelukkig met zijn grote vriend. Er is zelfs nog even een hert in zijn nieuwe kudde aan komen lopen!

Afscheid nemen van Whisky

Toen waren er weer drie: Diego, Tamas en Conner. Regelmatig ging ik even bij Whisky kijken. Hij deed het erg goed. Wat een knap en charismatisch paard zag ik. En wat jammer dat ik hem moest verkopen. Hij was toch echt mijn grote liefde. Maar ja, ik kon niet anders, ik had gekozen voor een veilige, rustige kudde. En de gedachte aan Whisky samen met Diego, nee, dat kon niet goed gaan. Als Whisky terug zou komen, mocht ik hem zolang bij mijn vriendin Sietske in de wei zetten. Zij had Criollo's en veel weiland. Ik hoopte stilletjes dat de Criollo's Whisky nog een lesje in opvoeding zouden geven.

Het was nieuwjaarsdag toen we Whisky ophaalden en naar Sietske haar Criollo's brachten. Het was al gauw duidelijk dat hij daar weer flink de baas ging uithangen. Gelukkig was er voldoende ruimte in het weiland en hadden de Criollo's niet veel last van hem. Maar voor mij was het nu heel duidelijk dat het bij mij nooit meer iets zou worden. Ik had te weinig ruimte. Diep in mijn hart heb ik altijd een piepklein beetje hoop gehad.

Er waren een aantal geïnteresseerde kopers voor Whisky. Ik kon een goed thuis kiezen en hoefde alleen maar te bevestigen wanneer ik hem kwam brengen. Ik stelde dit moment uit. Sietske en ik gingen tweede paasdag een dagtocht maken, dat wilde ik nog één keer doen met mijn droompaard Whisky voordat ik afscheid nam.

Toen kreeg het verhaal ineens een andere wending

Op eerste paasdag ging ik alvast even rijden met Whisky om er weer in te komen. Ik genoot van onze heerlijke rit, Whisky en ik, samen. Op de terugweg kwam ik langs ons huis. De kleine Conner zag hem direct en hinnikte naar hem. Wat lief, misschien had Conner Whisky toch wel gemist.  Ik haalde het in mijn hoofd dat Whisky wel even in de paddock kon staan zoals vroeger. Met een schrikdraadje ertussen. Diego kende Whisky natuurlijk nog niet. Dus eerst maar een twee draden met een meter niemandsland ertussen dat ze niet met de neuzen en voorbenen bij elkaar konden. 

Kleine Conner ging meteen onder het draden door naar Whisky. Ze waren blij om elkaar te zien! Whisky ging rollen en bleef even liggen. Conner kwam naar hem toe en ze begonnen elkaar te krabbelen. Dat was zo mooi om te zien! (Zie foto Whisky en Conner) 

Terwijl ik genoot van een kopje koffie bedacht ik dat Whisky vannacht wel kon blijven. Ik zou immers de volgende ochtend vroeg onze laatste buitenrit maken? Heerlijk dat hij nog even weer thuis was. Ik weet niet waarom, maar ik haalde 's avonds één van de draadjes weg zodat Whisky en Diego kennis konden maken. Het ging goed. Ook toen ik later nog even keek voordat ik ging slapen.

Kan er een wonder komen van een sprankje hoop?

De volgende ochtend was ik natuurlijk vroeg wakker. Ik sprong diect uit bed om door het dakraam te kijken hoe de paarden erbij stonden. Het leek wel of ze allemaal door elkaar liepen? Wat schrok ik! Ik ging snel naar buiten om te kijken hoe erg de situatie was. Ik kwam bij de paarden en zag dat de draad kapot was. Was er een gevecht geweest? Was er iemand gewond? Tot mijn grote verbazing was er alleen diepe rust. Ik begreep er niets van. En wat ik toen zag verbaasde me nog meer: Whisky leek wel een ander paard. Ik kon het niet geloven. Wat was er gebeurd? Het leek wel of hij betoverd was!

Het werd me duidelijk dat Diego de touwtjes in handen had. Whisky had diep respect voor hem en hield hem constant in de gaten. Diego hoefde maar te kijken en Whisky wist zijn plaats . En dat ging met rust. Dit had ik niet durven hopen. Er was wat mij betreft een wonder gebeurd.

Tot op de dag van vandaag is de samenstelling van de kudde nog steeds zo; Conner, Tamas, Diego en Whisky. Het is mijn fijne kudde. Nu helpen ze allemaal mee met coachen. Ieder pakt zijn rol bij thema's van mensen die hun gevoelens door paarden laten spiegelen. Whisky heeft nog steeds zijn dominante trekken als Diego niet in de buurt is. Achteraf denk ik dat het allemaal zo heeft moeten gaan. Daarom moest Diego met mij mee. Ik ben hem nog iedere dag dankbaar dat hij in ons leven is gekomen, hij heeft de kudde gered!